Watson ve Crick’in 1953’te DNA yapısını aydınlatmasını takiben moleküler biyolojinin gelişimi ve kendine olan güveni, temel biyolojik süreçlerin o güne dek görülmemiş bir biçimde kavranmasını sağlamakla kalmayıp, bir yandan moleküler biyoloji ve hücre biyolojisi diğer yandan da sıklıkla “bütüncül organizma biyolojisi denen şey arasında bir ayrımlaşmaya yol açmıştır. Evrimsel biyoloji büyük oranda bütüncül organizma biyologları tarafından çalışılmaktaydı ve evrimin sıklıkla, her şey olmasa da, merkezi bir konumda ve biyolojinin birleştirici kuramı olduğunu söylemelerine karşın, böyle bir birleştirme, hatta bu iddanın geniş bir kabulü pek ortalarda bulunmuyordu. Yaşam bilimleri söz konusu olduğunda giderek artan, mecburi bir araştırma ve eğitim özelleşmesi göz önüne alındığında, biyoloji bu ayrılığı tamamen geride hiç de bırakmış değildir. Ancak bu ayrılık çökme halindedir; birleşme gerçekleşmektedir. Diğer bütün yaşam bilimleri gibi, evrimsel biyoloji de moleküler kavrayış ve yöntemlerle dönüşüme uğramıştır ve moleküler-mekanistik disiplinlerle aşağı yukarı aynı dilden konuşmaya başlamıştır. Evrimsel biyoloji, genomların, metabolomların, biyokimyasal yolakların, karmaşık sistemlerin ve DNA dizilerini fenotiplere çeviren gelişimsel sistemlerin evrimi gibi öncü alanlarda keşfe çıktıkça giderek daha çok mekanistik bir çehreye bürünmektedir. Aksi yönden, moleküler biyoloji, genomic, hücre ve gelişim biyolojisi çalışan bilim insanları evrimsel biyolojinin açıklama çerçevesi, ikleri ve analitik yöntemlerinin kullanışlı olmakla kalmayıp kendi alanları için de kritik bir öneme sahip olduğunu artan bir şekilde idrak etmeye başlamışlardır: evrimsel biyoloji biyolojinin tamamına entegre olama sürecindedir. Aynı anda, paleobiyoloji, ekoloji, fonksiyonel morfoloji ve fizyoloji, hayvan davranışı ve sistematik gibi organizma düzeyi biyolojisi disiplinleri evrimsel biyolojideki merkezi konumlarını devam ettirmekte vebüyük oranda evrimsel ilkeler etrafında çerçeveleri çizilmektedir. Scott Edwards ve John Turue ile birlikte evrimsel biyoloji ve farklı ve çeşitli biyolojik disiplinler arasındaki bu çok sayıdaki ilişkiye bir bakmaya çalıştım.Evrim’in güncellenmiş bir baskısı gereklidir zira yeni analitik yöntemler ve laboratuvar metotları geliştikçe ve biyolojik mekanizmalara ilişkin anlayışımız ilerledikçe evrimsel biyoloji olağan üstü bir hızla değişim sergilemektedir. Ökaryotik genomlarda baskın biçimde yer alan kodlayıcı olmayan DNA’nın çoğunun işlevine ilişkin giderek artan bulgular moleküler evrimi kavrayışımız hususunda önemli ipuçları vereceklerdir; genlerin epigenetik modifikasyonunun olası evrimsel önemi hakkında giderek artan bulgular ve tartışmalar söz konusudur; karşılaştırmalı genomic yeni genetik ve gelişimsel işlevlerin nasıl evrimleştiğini ortaya çıkarmaktadır. Filogenetik ve evrimsel genomic yeni analitik yöntemlerin geliştirilmesiyle daha bir güç kazanmıştır; tarihi, filogenetik bir perspektif komünite ekolojisini yeniden biçimlendirmektedir; yeni, olağanüstü fosiller yaşamın tarihine ilişkin bilgimizi genişletmektedir. Alandaki en önemli değişimlerden biri evrimsel biyolojin olası sosyal ve pratik sonuçlarına daha yoğun bir şekilde odaklanılmasıdır. Elbette, insan evriminin insan çeşitliliği ve davranışının izahına ilişkin muhtemel sonuçları 150 yıldır göz önünde ve tartışmaya açık bir durumdadır ve biyologlar evrimsel süreçlerin sağlık, tarım ve diğer pek çok alanlar için önemli uygulamalar sağlayabileceğini uzun süredir kavramış durumdadırlar. Ancak bu uygulamaların kendisi evrimsel araştırmaların önemli bir boyutu haline gelmişlerdir ve Evolutionary Applications ve Evolution, Medicine, and Public Health gibi dergilerde ele alınmaktadırlar. Ayrıca, en belirgin şekliyle Birleşik DevletlerEde karşımıza çıkan, evrim olan karşıtlığa da değinmemiz gerekmektedir. Bu karşıtlık, bilim hakkındaki yaygınlaşmış bir kuşkuculuğun yüzlerden sadece biridir ve Birleşik Devletler’deki küresel iklim değişikliği hakkındaki çekişmenin de gösterdiği üzere, son derece tehlikeli bir duruma işaret etmektedir.Bu baskıda kitabın önceki baskıdaki yapısını korudum. Kitap, tarihin evrimsel biyolojinin doğal perspektifi olmasından hareketle, evrimsel tarihi çıkarsamanın bir çerçevesi olarak filogeni ile başlıyor. Buradan makroevrimsel örüntülere geçiliyor ki bu da kanımca Önsözxviibaşlangıç düzeyindeki pek çok öğrencinin ilgisi çekecek ve evrim için sunulan kanıtların en önemlilerinden bazılarını göstermek için fırsat sağlayacaktır-konuya ilişkin herhangi bir lisans düzeyi dersin kritik bir tarafı bu olacaktır. Bu örnekler aynı zamanda evrimsel biyolojinin explanandasının önemli bir kısmını da teşkil etmektedir: bir evrim kuramının izah etmek durumunda olduğu gözlemlerdir bunlar. Takip eden bölümlerin çoğu evrimsel süreçleri ele almakta ve bu süreçlerin genomlardan türler arasındaki ekolojik etkileşimlere kadar yayılan geniş bir olgular kümesini nasıl açıkladığını göstermektedir. Son bölümler, şimdi artık evrimsel süreçlerin merceğinden bakılarak makroevrime, evrimin kanıtlarına, bilimin doğasına ve yaratılışçılığın başarısızlıklarına ve evrimsel biyolojinin kimi sosyal uygulamalarına dönüş niteliğindedir. İnsan evrimi ayrı başlık olarak ele alınmaktan ziyade kitap metnine yayılmış bağlamlar ile incelenmektedir. Bu yaklaşım, evrim bilimindeki çeşitli başlıkların sosyal ve kişisel bağlantılarını ortaya koymaya dayanmaktadır ve insanın biyolojik dünyanın geri kalanı ile ortaklığına işaret etmektedir. Her bir bölüm güncellenmiştir ve bir kaç bölümdeki yaklaşım ve kapsam önceki baskılardan önemli oranda farklıdır.Evrimsel biyolojinin hemn tüm alanlarına ilişkin literature o denli artmış ve yöntemler o denli değişmiştir ki bunların tamamını takip etmek-ya da tamamıyla kavramak-neredeyse imkansız hale gelmiştir. Dolayısıyla, genom evrimi ve evrimsel biyoloji üzerine olan revise dilmiş bölümlere katkılarından ötürü sırasıyla Scott Edwards (Harvard Üniversitesi) ve John True’ya tekrar teşekkür ediyorum. Bu başlıkları yetkin biçimde ele almam tek başıma pek mümkün olmayacaktı. Sayısız meslektaşım ve öğrenci dersleri, yayınları, sohbetleri ve sorularıyla bu kitaba dolaylı olarak katkıda bulundu. Tavsiyede bulunarak, referans sağlayarak ve sorularımı yanıtlayıp hatalarımı düzelterek daha doğrudan katkıda bulunanlar ise şu isimlerdir: David Begun, Michael Bell, Jerry Coyne, Liliana Dávalos, N. Delaney, Daniel Dykhuizen, Walter Eanes, Bruce Grant, Mark Kirkpatrick, Jeffrey Levinton, Joanna Masel, Hugh McGuinness, Mohamed Noor, Sally Otto, Joshua Rest, Marty Schoenhals, Brad Shaffer, Ellen Simms, Chris Simon, Jason Weir, John Wiens ve Jerry Wilkinson. Scott Edwards ve John Wiens’e filogenetik yöntemlerin ele alınmasındaki iygeliştirici yardımları için özellikle teşekkür ediyorum. Aldığım tüm tavsiyelere, uymadıklarım olsa da, takdiri borç biliyorum ve hiç kuşkusuz göze çarpacak olan hataların ya da yetersizliklerin tüm sorumluluğu bana aittir. Verdikleri resimlerle katkıda bulunan pek çok meslektaşımın hakkı şekil altı yazılarda teslim edilmiştir. Amanda Gill kimi çizimlerde yardım etmiştir. Rob DeSalle ve Amerikan Doğa Tarihi Müzesi bu olağanüstü enstitüde çalışmam için gerekli yeri cömertçe sağladı. Michael Purugganan ve New York Üniversitesi kitabın hazırlığının son aşamalarında konukseverliği sağladı ve Stony Brook’daki Ekoloji ve Evrim Bölümü destek ve entelektüel ortamı mümkün kılmaya devam etmektedir. Bilgi sağlayan ancak bu bilgileri kazara dahil etmediğim pek mes-lektaşımdan da özür diliyorum. Scott Edwards, Feng-Chi Chen, Allan Drummond ve Harold Za-kon’a Bölüm 20’ye olan katkılarından ötürü teşekkür etmektedir. John True, Bölüm 21’de bitki evrimsel biyolojisinin daha kapsamlı bir şekilde ele alınmasını mümkün kılan verimli tartışmalardan dolayı National Taiwan Üniversitesi’nden Prof. Jer-Ming Hu’ya teşekkürlerini sunmaktadır. 1977’den beri, niteliğe olan tutkuları ve yeterlilikleri bakımından benzersiz olan Sinauer ekibiyle çalışma şansına sahibim. Laura Green, Jefferson Johnson, David McIntyre, Norma Roche ve Chris Small ve her şeyden öte Andy Sinauer’e özellikle teşekkür ediyorum.